Projekt graficzny plakatu powinien obejmować następujące elementy:
a. Tekst: I Old Film Festival Bydgoszcz 2021
b. Tekst: Kino Pomorzanin, 7-10 października 2021
c. Logotypy: Old Film Festival Bydgoszcz 2021, Kino Pomorzanin, Miasto Bydgoszcz

(do pobrania na stronie oldfilmfestival.pl/konkurs)


Zwycięski projekt powinien zakładać możliwość wydruku wielkoformatowego oraz przetwarzania i przystosowania go do innych materiałów promocyjnych festiwalu, takich jak: program, citylight, zaproszenie, identyfikator, koszulka, torba, pin itp., a także na nośnikach elektronicznych i grafice internetowej.


Plik wektorowy w formacie B1 (1000×700 mm) Ai
lub plik bitmapowy w rozdzielczości150 dpi, tryb kolorów CMYK w tym samym formacie Ps


Historia filmu niemego (wikipedia)

Kręcenie filmów stało się możliwe gdy Thomas Alva Edison wynalazł kinetoskop. Wynalazek ten po raz pierwszy wystawiono publicznie w Nowym Jorku w 1894 roku. Rok później bracia August i Louis Lumière wynaleźli kinematograf, który wyświetlał obrazy na ekranie. 17 metrów taśmy starczyło na nakręcenie ok. 50-sekundowego filmu. Pierwszy pokaz filmowy odbył się 28 grudnia 1895 roku – wystawiane filmy to dwuminutowy obraz pt. Wyjście robotników z fabryki oraz Wjazd pociągu na stację w La Ciotat. Wynalazek braci Lumière szybko znalazł wielu zwolenników.

Na początku XX wieku zaczęto tworzyć filmy opowiadające jakieś historie, nie zaś tylko odtwarzające realne wydarzenia. Pionierem takich filmów był Georges Méliès, autor Podróży na księżyc z 1902 roku. Méliès wykorzystał po raz pierwszy triki i efekty specjalne. Pierwszy film nakręcony w plenerze to Napad na ekspres z 1903 roku, autorstwa Edwina S. Portera.
Plik:New York 1911.webmOdtwórz plik multimedialny
New York 1911 – niemy dziennik podróży po Nowym Jorku grupy kamerzystów ze szwedzkiej firmy Svenska Biografteatern

Do roku 1910 istniały już tysiące sal kinowych w Ameryce i Europie, a w 1912 roku nakręcono pierwsze filmy pełnometrażowe.

Filmy nieme opierały się na wyrazistej grze aktorskiej. Wprawdzie filmy były nieme, ale w sali kinowej znaleźli się taperzy, czyli artyści grający muzykę na żywo, obserwując reakcję widzów. Mieli oni utrudnione zadanie, ponieważ byli odwróceni tyłem do ekranu i nie wiedzieli, jaka scena odgrywa się w danej chwili za ich plecami. Często więc grali muzykę nieadekwatną do chwili.